Oktober 2010, enerverende maand………
Het nieuwe Café Doodgewoon in de Buureton vroeg mij onlangs om iets te vertellen over kanker en erfelijkheid. Ik moest wel even in de materie duiken, want hoewel kanker in al zijn facetten vrijwel dagelijkse kost is voor een huisarts, is erfelijkheid dat niet. En zoals er veel mythen zijn over kanker, zijn die er ook over kanker en erfelijkheid, dus is het even oppassen geblazen bij het raadplegen van internet. Echter, de afbeeldingen over genen en chromosomen worden steeds fraaier, en dan is Power Point een plezier om mee te werken en naar te kijken. De meeste indruk maakten toch de verhalen van sommige aanwezigen: erfelijke kanker in de familie, en dan vaak op jonge leeftijd en met een dramatisch verloop. Daar is het Café ook voor bedoeld: luisteren naar en leren van elkaars ervaringen met kanker. Strikt medische informatie is er vaak genoeg, maar de micro-ervaringen scheppen vaak een band en bieden zo mogelijk meer steun. Het was voor mij en meerdere aanwezigen een waardevolle ervaring.
Slinks maakte ik van de gelegenheid gebruik om mijn volgende project onder de aandacht te brengen: op 9 en 10 oktober zou ik deelnemen aan A Sister’s Hope, een wandeltocht van Amersfoort naar Amsterdam, met het doel niet alleen sportief te zijn, maar ook om geld bijeen te brengen voor wetenschappelijk onderzoek naar oorzaken en betere behandelingen van borstkanker. De bezoekers van Café Doodgewoon maakten de 1500 euro vol, die nodig waren om te mogen starten. En zo toog ik een paar dagen later vol goede moed richting Amersfoort. Samen met zo’n 300 andere wandelaars vertrokken wij na een flitsende warming-up, uitgezwaaid door de burgemeester en andere wegbrengers, naar de eerste pleisterplaats, Lage Vuursche. Het weer was werkelijk schitterend: zonnig, vrijwel geen wind en niet te warm. Om de 5 km een pitstop, waar vocht, fruit en meer koolhydraten in ruime mate voorradig waren evenals blarenverzorgers en sanitair gerief. Via Hilversum en Bussum naar Weesp, alwaar wij werden ontvangen door de lokale fanfare met muziek en champagne en ons konden onderdompelen in totalbody-massages, voet- en nagelbehandelingen, yoga en andere heerlijke ontspannen houdingen. Een evenement om nooit te vergeten, mede door de geweldige inzet van veel vrijwilligers, waaronder die van de Texelse Karin Somers. 
De volgende dag via Abcoude langs het Gein naar Amstelveen en vandaar door het Amsterdamse Bos naar het eindpunt: Olympisch Stadion. Eindelijk, na 68 km konden wij zeggen: het is volbracht. Onder ons 67 ‘survivors’, vrouwen die borstkanker hadden (gehad) en die apart een oorverdovend applaus kregen. In stilte liet iedereen tegelijk met eigen gedachten een roze ballon opstijgen, wat schieten er dan veel namen door je heen van vrouwen (en mannen) die de strijd niet konden winnen. ….. Al met al opnieuw een ervaring om nooit te vergeten. Oktober borstkankermaand deed dit jaar voor mij haar naam alle eer aan.
